بخش اول : چرایی تاسیس و تشکیل آسیای واحد
در سیر مطالعه فلسفه و علم سیاست همواره آموختیم که حکومت ها آئینه تمام نمای یک جامعه اند و هر قدر حکومت ها و زمامداران از آرمانهای بشر در یک جامعه فاصله گیرند و به سوی استبداد و خودکامگی پیش روند چهره متوحش از فرهنگ و سیاست و عقاید آن جامعه در میان سایر ملل ایجاد میکند در حالیکه در عالم واقع چنین چهره ایی برای آن متصور نیست زیرا این زائیده خیال سایر ملل بدلیل عدم مطالعه دقیق نسبت به جامعه متصور شده از یک چهر متوحش می باشد . قدر مسلم آنچه قابل بیان می باشد این است که به تجربه ثابت گردیده است که همیشه زمامداران آئینه تمام نمای یک جامعه نبوده و نیستند و حس قدرت طلبی و خودکامگی اندیشه های فردی یا یک گروه خاص حاکم بر جامعه در تداوم حکومت از عدالت بشری خارج شده و گاهاً جامعه انسانی را در حالت ناآرامی و بی ثباتی قرار میدهد و منجر به جنگ و خشونت با سایر ملل در طول تاریخ شده و می شوند . این عامل بدلیل فقر وحدت گرایی و شناخت سایر جوامع از ویژگی های مشترک یکدیگر می باشند . به عبارت دیگر یعنی اگر جوامع بشری براساس معیارهای کرامت انسانی که از آن در دو حقوق : حقوق بشر بین المللی و حقوق بشر اسلامی سخن گفته شده است برای داشتن یک جهان عاری از خشونت و جنگ شاخصه های مشترک خود را آنگونه که در تعالیم انبیاء الهی و آن دسته از مکاتب بشری که در مسیر وحدت اقوام و ملل سخن گفته اند باز یابی نموده و به سمت تعالی و سعادت بین المللی حرکت نمایند و به طریق اولی حاکم بر زمامداران باشند آن زمان است که می توان گفت حکومتها آینه تمام نمای یک جامعه هستند زیرا در چنین صورتی است که می توان برای رسیدن به یک جامعه آرمان شهری امیدوار بود . حکومت ها و دولتها تا مادامیکه به سمت فرقه گرایی و نژاد پرستی و برتری طلبی و امتیازخواهی غیرعادلانه پیش میروند هرگز نمی توان به سعادت عمومی بشر فکر کرد و در این مسیر قدم برداشت . هرچند با وجود نابسامانی های بین المللی و خودکامگی بعضی از دولتها ؛ رسیدن به یک جهان عاری از جنگ و خشونت و مدینه فاضله راه دشوار و درازی در فراسوی ملتها قرار دارد ؛ به باور یقین برای نقطه آغازین نیل به هدف برای ایجاد وحدت ملی و بین المللی نیاز به یک نهضت و جنبشهای وحدت گرایی بین المللی می باشد و می توان با تشکیل سازمانهای مردمی (ملی و بین المللی ) در سطح کشورهای یک منطقه از جهان به این هدف رسید و برای شروع این حرکت قاره آسیا با توجه به تنوع فرهنگی و خواستگاه اولیه ادیان الهی به عنوان مهد تمدن های بشری برای تحقق این هدف انتخاب گردید و از همان ابتدای آغازین مطالعه میدانی در پیرامون آن آغاز شد
سازمان آسیای واحد در ایران با دو هدف عمده : هدف اول ایجاد وحدت بین ملتهای آسیایی و وحدت میان سایر ملل با مشارکت ملل قاره آسیا پایه گذاری شد اما تحقق هدف ثانوی منوط به تحقق کامل هدف اولیه و تشکیل اتحادیه آسیایی می باشد ولذا از نظر اجرایی و مبنا تمامی قوا بر تشکیل سازمان آسیای واحد استوار گردید زیرا پیاده سازی برنامه ها و اهداف ثانویه از توان یک سازمان ملی بدون مشارکت سایر ملل آسیایی ناممکن و امری محال بوده است ؛ ولذا برای تجلی این دو هدف در قاره آسیا به منظور تشکیل یک اتحادیه آسیایی مستلزم تاسیس سازمانی بنام آسیای واحد حداقل در سه کشور تاثیر گذار در عرصه های بین المللی در هزاره سوم میلادی بوده که کشور ایران می تواند یکی از پیشتازان آن باشد . بنابراین برای تشکیل آن نیاز به مطالعه شرایط زمانی از حیث آمادگی ملل آسیایی برای پذیرش تحقق این اهداف و بررسی پیدایش بحث وحدت اقوام و ملل در تعالیم ادیان الهی و مکاتب فلسفی و از طرف دیگر همکاری دولتها در موضوع وحدت ملل بوده است بنابراین موضوع این مبحث با طرح این سوالات آغاز گردید : چرا باید سازمانی بنام سازمان آسیای واحد داشته باشیم و فلسفه وجودی این سازمان در چیست ؟ سازمان آسیای واحد براساس کدام نظریه یا نظریات پایه ریزی و تشکیل شده است و اولین نظریه پردازان آسیای واحد یا اتحادیه آسیایی چه کسانی می باشند ؟ آیا دولتها در پیدایش این سازمان نقش داشته اند و خواستگاه اولیه این سازمان از کجا شروع شده و به دنبال چه اهدافی می باشد و از نظر سازمانی ابتدا در کدام کشور و توسط چه کسانی تاسیس شد ؟ و صدها سوال دیگر در چرایی تاسیس این سازمان که مطرح شده یا در آینده مطرح خواهد شد ؛ بر خود لازم دانستم تا به عنوان فردی که در پی ریزی تشکیلات این سازمان و هدایت آن از آغاز تاکنون در کشور ایران نقش داشته ام مطالبی را برای جلوگیری از هر گونه ابهام و شائبه و ادعای فردی به منظور ثبت در تاریخ برای نسلهای آینده و قضاوت تاریخ بنویسم برای پاسخ به سوالات فوق ابتدا باید ریشه های تاریخی مبحث وحدت را اختصاراً مورد بررسی قرار دهیم. برای پاسخ و تبین این موضوع لازم است بدانیم که از نظر سیر تاریخی پیدایش وحدت با آغاز بعثت انبیاء شروع شده است زیرا تمامی ادیان الهی با هدف وحدت میان انسانها مبعوث به رسالت شدند خصوصاً دعوت به همبستگی و پرهیز از تفرقه، از مهم ترین مسائلی است که مکرر در کلام خدا و انبیاء الهی و پیشوایان معصوم بر آن تأکید شده است. از نظر قرآن موضوع وحدت یا اتحاد، یک اتحاد و وحدت جهان شمول است. و در این زمینه می‌‌فرماید: کافران و مشرکانی که با شما کاری ندارند و به جامعه اسلامی ضرری نمی‌‌رسانند و توطئه‌‌ای بر ضد مسلمانان نکرده‌‌اند، گرچه دین و اعتقادشان مبغوض شماست، ولی خدای سبحان شما را نهی نمی‌‌کند که با آنان رابطه مسالمت آمیز و نیکی و عدالت داشته باشید؛ چون خداوند، عدالت‌‌گران را دوست دارد «لا يَنْهاکُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذينَ لَمْ يُقاتِلُوکُمْ فِي الدِّينِ وَ لَمْ يُخْرِجُوکُمْ مِنْ دِيارِکُمْ أَنْ تَبَرُّوهُمْ وَ تُقْسِطُوا إِلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطينَ ». همچنین قرآن در جای دیگر، صلح و سازش بین دولت اسلامی و دولت کفر را مطرح کرده، می‌‌فرماید: چنانچه کافران به شما پیشنهاد صلح و سازش دادند، اظهار تمایل نشان بدهید «وَإِن جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ ۚ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ لیکن این پذیرش صلح، در صورتی است که آنان به شما تهاجم و حمله‌‌ای نداشته باشند؛ زیرا اگر آنان حمله کرده، بعضی از شما را کشتند و اموالتان را به غارت بردند، وظیفه‌تان مبارزه است؛ نه صلح. هرگز وهن و سستی به خود راه ندهید و آنان را به سوی صلح و سازش فرا نخوانید؛ چون شما برترید و خدا با شماست و هرگز اعمال شما را بی نتیجه نمی‌‌گذارد؛ بلکه وقتی مبارزه کردید و شهید یا جانباز یا اسیر دادید، اعمال‌تان را به هدف می‌‌رساند و مشفوع نتیجه قرار میدهد بنابراین موضوع وحدت در طول تاریخ همواره در ذهن بشر وجود داشته و از مباحث مهم و دغدغه های بشری و از مباحث مهم در ادیان الهی بوده است خاصه اینکه در قرن اخیر جهان شاهد منادیان وحدت در عرصه های جهانی و علی الخصوص در بین علمای اسلام بوده است . در دوره بعد از ظهور مکتب اسلام و پس از دوره پیشوایان معصوم نیز در بین اندیشمندان اسلامی منادیانی وجود داشته است که از جمله این اندیشمندان می توان از عالمانی چون : علی بن عیسی فرزند فخرالدین ابوالفتح در قرن 7 ؛ ابوعلی سینا ؛ زین الدین بن علی بن احمد عاملی معروف به «شهید ثانی» از بزرگ ترین و والاترین فقها و دانشمندان شیعه در سدة دهم هجری ؛ سید جمال الدین اسد آبادی ؛ شیخ محمد عبده ؛ شیخ شلتوت ؛ شهید صدر ؛ اقبال لاهوری ؛ آیت الله بروجردی ؛ علامه طباطبایی می توان نام برد . گرچه این عالمان بیشتر در بحث وحدت ملل مسلمان اتفاق نظر داشتند ولی معتقد بودند که از طریق وحدت امت اسلام می توان به وحدت جهانی ملتها و ادیان الهی رسید. از طرف دیگر تفکر و اندیشه وحدت جهانی در میان آثار کلامی عالمان غربی طرفداران مکاتب فلسفی بخوبی هویداست . بنابراین تفکر وحدت گرایی در ازمنه گذشته وجود داشته ولی از قرون اخیر توسعه یافته است. دلیل توسعه یافتگی این تفکر را باید در یکصد و پنجاه سال اخیر را در معادلات نظام سیاسی حاکم برجهان در طول سده های اخیر خصوصاً از زمان جنگهای صلیبی (جنگ های فرقه ایی و دینی ) تاکنون جستجو کرد . با توجه به مباحث فوق می توان یکی از راههای رسیدن به وحدت جهانی را مبتنی براین دیدگاه دانست که نیاز به وحدت ادیان الهی و ملل جهان و حدت میان هر دو می باشد بنابراین برای تحقق این هدف فوق دیدگاه را نظریه وحدت جهانی ادیان و ملل نام نهادیم زیرا یکی از آرمانهای نهایی آسیای واحد در سطح جهان ؛ تشکیل اتحادیه جهانی به منظور وحدت بین المللی بوده و برای حصول آن این نظریه حائز اهیمت است ولذا این نظریه یکی از مبانی پایه های اعتقادی شکل گیری سازمان آسیای واحد در ایران بوده است . براساس این نظریه : ثبات و امنیت جهانی برای داشتن جهانی عاری از جنگ و خشونت و ایجاد صلح و دوستی پایدار در میان ملتها محقق نخواهد شد مگر اینکه در بین ادیان الهی و سایر مذاهب و آئین های بشری و ملتهای جهان با محوریت موضوع شناخت وجه اشتراکات و در نهایت بین این سه مقوله مقوله وحدت و همبستگی ایجاد گردد . نظریه فوق راه حصول آرمان و هدف قوق را در سه مرحله اجرایی ؛ مرحله اول : تشکیل سازمان قاره ایی در سطح ملی یک کشور ؛ مرحله دوم تشکیل اتحادیه قاره ایی در سطح یک قاره ؛ مرحله سوم : تشکیل سازمان یا اتحادیه جهانی به منظور اهداف تعریف شده میداند که در تمام مراحل ابتدا از سطح ملی شروع و به سمت مرحله دوم یعنی فراملی و مرحله سوم یعنی جهانی شدن حرکت میکند . بنابراین تحقق این نظریه میسر نخواهد شد مگر اینکه سازمانی تحت عنوان سازمان ملی و بین المللی آسیای واحد با موضوع ایجاد وحدت در میان اقوام و فرهنگهای آسیایی با توجه به تنوع و گوناگونی فرهنگها و ادیان و مذاهب در سطح قاره آسیا تشیکل گردد.
حال با توجه به مطالب فوق باید در پاسخ به سوال چرایی فلسفه وجودی و هدف تاسیس این سازمان و اینکه چرا باید در دنیای امروز آسیای واحد و متحد داشته باشیم ؟ باید گفت اولا : اگر اهداف نظام سلطه را مورد مطالعه و بررسی قرار دهیم در می یابیم که ایجاد جنگ مذهبی از راهبردهای آنها برای ناامن سازی جهان و استفاده از این شرایط برای چپاول ملتها واشغالگری و رسیدن به منافع اقتصادی گسترده است این تئوری همواره با اصل جنگ‌هـای صلیبی و تقابل میان اسلام و مسیحیت و ایجاد اختلافات فرقه ایی و قومی در کشورهای تحت سلطه و کشورهای با تنوع و گوناگونی فرهنگها و ادیان و فرقه ها و اقوامی صورت گرفته است که حادثه 11 سپتامبر به منظور متهم کردن سایر ملل به منظور لشکر کشی و نسل کشی در میانمار (که درد غم انگیزییست بر پیکر بشریت) و بخشی از آفریقا و بخشهایی از قاره آسیا نمود عینی این رفتارهاست. هـانتینگتون از تئوریسین‌هـای بزرگ غربی میگوید جنگ تمدن‌هـا مولفه نظام جهانی در عصر حاضر است که محور آن را برتری پیوند اسلام و کنفوسیوس تشکیل میدهد. منظور هـانتینگتون از بیان این جمله این است که مکاتب شرقی دنیای امروز و آینده بشریت را میسازند و این مکاتب ؛ جایگزینی برای نظام سرمایه داری شکست خورده دنیای امروز هستند از طرف دیگر نظام سرمایه داری برای بقا خود و تاراج منابع اقتصادی ملتها به هر ابزاری چنگ میزند بنابراین ایجاد جنگ‌هـا و تقابل‌هـا میان تمدن‌هـای بزرگ جهانی و اقوام و قبایل ملل از اهداف آنهاست همانطوریکه وجود تروریسم در غرب آسیا و آفریقا بخشی از سیاست آنان بوده است. بنابراین نظام سرمایه داری به شدت از پیوند ملتها و ادیان در سراسر جهان خصوصاً در قاره آسیا بشدت هراس دارد دلیل هراس آنها از وحدت ملتها در قاره آسیا و همگرایی این ملتها در حوزه امینت است زیرا وحدت در این قاره موجب امنیت می شود و امنیت نیزموجب از بین رفتن سلطه امنیتی و اقتصادی نظام سرمایه داری بر جهان خواهد بود به همین دلیل است که سیاست تقابل ملتهای آسیایی و سایر ملتها را راهبرد خود قرار داده اند چون از برهم زدن روابط فرهنگی و سیاسی و اجتماعی سود می برد بنابراین ما معتقدیم که اجماع جهانی در مقابل نظام سلطه جهانی و تفرقه انگیز ؛ از طریق شناخت اشتراکات ملتها و تعامل فکری علمی در همه زمینه ها و شاخه و شاخه های دانش و فرهنگ ؛ دین و مذهب ؛ اقتصاد ؛ آداب و رسوم به منظور وحدت و اتحاد برای مقابله با بحران انسانی ومقابله با نظامـ سلطه به عنوان مطالبه‌ای جهانی می‌تواند زمینه ساز صلح و امنیت بین‌المللی (زمینه ساز صلح و امنیت پایدار در جهان )و جهانی عاری از خشونت شود و رسیدن به این آرزو و آرمان وظیفه همه بشریت برای رهایی از بحرانهای جهانی است . ثانیاً : در جهان امروز،که جوامع قدرتمند به پیشرفته ترین دانش و تكنولوژی دست یافته اند؛ متاسفانه از وجود علوم و فنون در جهت نابودی فرهنگها ومطامع شیطانی خود بكار برده و آن را منحصر به خود دانسته و ملتها را از داشتن آن محروم و گاهاً با استفاده ابزاری از آن، موجب ایجاد شكاف در میان اقوام مختلف شده اند خاصه اینكه وجود چنین برخوردهایی را توسط دول قدرتمند ؛ درسطح قاره آسیا و كشورهای جهان سوم به خوبی مشاهده میكنیم .
از منظر عقلی و عدالت و حق حاکمیت ملتها بر سرنوشت خود ؛ جهان مساوات طلب، جهانی است که در آن اکثریت برای خود و امور داخلی و خارجی خود تصمیم میگیرد که متاسفانه در سه سده اخیر چنین امری برای این قاره هرگز امکان پذیر نبوده است. در حالیکه قاره آسیا بزرگترین و متراکم ترین قاره جهان از لحاظ جمعیت است که یک سوم از سرزمینهای جهان و بیشتر از 60 درصد ساکنان کره خاکی را در خود جای داده است ؛ شاهد رقابت مردمان و دول آسیایی با یکدیگر هستیم تا به نوعی به معیارهای توسعه و پیشرفت یافته ایی که از سوی غرب تعریف شده و کاربردی برای کشورهای منطقه ندارددست یابند. که این امر سبب تخریب فرهنگ، اقتصاد، اجتماع، تمدن، دین، محیط زیست و غیره در مقیاسی بسیار وسیع گردیده است
بنابراین در عصر حاضر یعنی در عصری كه تمدن و فرهنگ اصیل مردمان آسیایی مورد هجوم فرهنگ غرب قرار گرفته است ، لازم است كه مردمان آسیا در کنار یکدیگر جمع شده تا روحیه اتحاد و یکپارچگی، غرور و افتخار آسیایی را بازیابند و استانداردهای توسعه خود را به صورت منطقه ای ـ نه غربی ـ باز تعریف کنند . این همان چرایی فلسفه وجودی آسیای واحد می باشد زیرا هدف از تاسیس آن ایجاد اتحاد در علوم و فنون و فرهنگ مردمان آسیایی موجب نجات و رهایی آسیا از غرق شدن در ابتذال و اجتناب پذیری از فرهنگ مصرف گرایی و بیداری نسل جوان آسیا در مقابل دسیسه های قدرتمندان بزرگ می شود.درچنین شرایطی برای نیل به این هدف و اندیشه، وجود مركزی به نام “آسیای واحد” در قاره آسیا را می طلبید . که این مركز یعنی مرکز “آسیای واحد” با هدف ایجاد اتحاد و آشنایی فرهنگهای مختلف آسیایی و برقراری روابط فرهنگی، اجتماعی، علمی و تحقیقاتی، ورزشی، هنری و غیره در میان كشورهای آسیایی، ارتقاء و تعالی در زمینه های مختلف، تلاش در شكوفایی استعدادها و آشنایی نسل امروز آسیا به فرهنگ اصیل آسیایی (به عنوان خاستگاه تمدن كهن انسانی در هزاره های تاریخ، از سپیده دم طلوع تاریخ بشری) و ابعاد مختلف آن تاسیس شد. .
“آسیای واحد” سازمانی است که اعضای آن را مردم سراسر قاره آسیا تشکیل می دهند و این سازمان بر آن است تا احساس همبستگی و اتحاد را در بین آسیاییها تقویت نماید.مرکز آسیای واحد، سازمان غیردولتی متعلق به همه ملتهای آسیا است.آرمان و ماموریت “آسیای واحد” تقویت و باروری اشتراکات موجود در میان آسیاییها و نقاط مشترک موجود در درون فرهنگهای غنی و گوناگون منطقه است.به طور کلی، آسیای واحد:
یعنی کانون تمامی مردمان آسیا.یعنی متشکل از مردم سراسر آسیا با امید نیل به احساس اتحاد در بین آسیاییها.یعنی تقویت مشترکات فرهنگی در بین خود و در درون فرهنگهای متعدد آسیایی..سخن آخر اینکه تاسیس سازمان آسیای واحد با تلاشهای انساهای عدالت طلب می تواند برای برقراری صلح اقداماتی را به منظور جلوگیری از وخامت اوضاع بین المللی و حفظ صلح جهانی انجام دهد